Gdzie win­ni­ce, gdzie won­ne po­ma­rań­cze ro­sną,
Ty do­mo­wy mój pro­sta­ku, za­ko­piań­ska so­sno,
Od mat­ki i sióstr ode­rwa­na rodu,
Sto­isz, sie­ro­to, po­śród cu­dze­go ogro­du.

Jak­że tu mi­łym je­steś go­ściem memu oku,
Bo­wiem obo­je do­świad­cza­my jed­ne­go wy­ro­ku.
I mnie tak­że prze­nio­sła piel­grzym­ka da­le­ka.
I mnie w cu­dzej zie­mi czas ży­cia ucie­ka.

Cze­muś-choć cię sta­ra­nia cu­dze oto­czy­ły,
Nie roz­wi­nę­ła wzro­stu-utra­ci­ła siły?
Masz tu wcze­śniej i słoń­ce, i rosy wio­śnia­ne.
A prze­cież twe ga­łąz­ki bled­ną po­chy­la­ne.

Więd­niesz, usy­chasz,
smut­na wśród kwiet­nej płasz­czy­zny
I nie ma dla cie­bie ży­cia,
bo nie ma Oj­czy­zny. Drze­wo wier­ne!

Nie znie­siesz wy­gna­nia, tę­sk­no­ty
Jesz­cze tro­chę je­sien­nej i zi­mo­wej sło­ty,
A pad­niesz mar­twa-obca zie­mia cię po­grze­bie-Drze­wo moje!
Czy będę szczę­śliw­szy od cie­bie?